نقدی بر كل كل فوتبالی وزیر و فرهاد

ببه گزارش کمیاب آنلاین خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ یادداشت

فرزین پورمحبی
«وقتی رئیس سازمان بهزیستی کشور بدون هیچ تعارفی می گوید: یک سوم جمعیت کشور گرفتار اختلالات روانی هستند باید خیلی بیشتر از کرونایی که تاکنون کمتر از یک بیستم جمعیت کشور را درگیر کرده و یک دهم درصد تلفات داشته نگران بود!
چرا ما این گونه شدیم؟ چرا مثل آب خوردن یکدیگر را بی شعور و بدون سواد و با درک و فهم پایین خطاب می کنیم؟ چرا سریع جوگیر شده و به یکدیگر به شکل فیزیکی حمله و به شکل متافیزیکی توهین می کنیم؟ کمی به کامنت های جاری نظری بیفکنید! چرا با چیزی که مخالفیم، حاضریم سر به تنش نباشد؟ چرا بسیاری از آنهایی که مثل ما فکر نمی کنند را بدون عذاب وجدان به جوخه اعدام می سپاریم؟!
بله؛ یک دلیلش بدون شک فشارهای اقتصادی و کروناست؛ اما اگر این گونه است چرا این مساله در اهالی شهرت و صاحب مال و مکنت و دارای سلامت جسم و جان هم وجود دارد؟ پس شاید فشارها از جای دیگری است؛ به جز اقتصاد و بیماری که این گونه در پمب بنزین ها، میادین ورزشی، سر جای پارک، معاملات تجاری، نقدهای هنری و... خودشان را نشان می دهند! اگر نظر من را می خواهید اِشکال همان فرهنگی است که سال ها با آن مبارزه شده و از اقتصاد مهمتر قلمداد شده است؛ بله، ضعف ما فقر فرهنگی است که هیچگاه جدی گرفته نشده است.
با چنین فقری دیگر اجرای فنون رزمی و توهین های پس از هر مسابقه ورزشی بعنوان یک دِسِر و به شکل یک رسم دیرینه نهادینه شده است. بازیکنان در مستطیل سبز مشت شان را می زنند، مربیان و سرپرستان در فضای داغ رسانه ها حرفشان را با توهین می زنند و هواداران هم در فضای مجازی از خجالت هم درمی آیند! کسی حوصله بحث و استدلال ندارد؛ چون چیزی در چنته ندارند با این وضعیت فرهنگ و هنر و کتاب در این کشور،
همه ترجیح می دهند برای به کُرسی نشاندن حرفشان به هم بپرند و مشخص نیست از این که ثابت کنند، طرف مقابل خنگ و بیشعور است، دقیقا چه چیزی به آنها می رسد؟!
منطق و گفتگو شده کشک و معمولا حق با کسی است که بیشتر داد می زند و سینه چاک می دهد و یقه جر می دهد و شکم سفره می کند! همه با نسخه قیصر می خواهند مشکلشان را حل کنند با احساسات ناب و خیلی هم حساس به همه چیزشان!
حالا به این ماجراها، تمسخر وزیر محترم را هم اضافه کنید که نمی دانیم این یکی را کجای دلمان بگذاریم؟! ای کاش فقط تمسخر یکی از تیم های پرطرفدار کشور بود؛ تمسخر افتخارآفرینی این تیم در آسیا بود!
وقتی گفته می شود در بازی های آسیایی باید به فکر ملیت بود نه باشگاه؛ آخر چرا وزیر محترم دقیقا از همین نقطه ضربه کاری خویش را به نصف جمعیت جوان و احساسی کشور وارد می کند؟ اصلا چرا یک سیاستمدار طرفدار یکی از دوتیم ورزشی متعلق به خوددولت است؟ آیا فردا این شائبه ایجاد نمی گردد که ادعای مسؤلان تیم استقلال در خصوص حمایت بیشتر دولت از تیم پرسپولیس صحیح است؟ اصلا اگر هم وزیر محترم دوست داشته باشد طرفدار یکی از تیم ها باشد نوش جانش؛ چرا به جای این که به تیم مورد علاقه اش تبریک بگوید تیم مقابل را مسخره می کند؟ فردا روزی جوان ها باید از چه کسی الگو بگیرند، وقتی از آنها خواسته می شود در استادیوم ها فقط تیم خویش را تشویق کنند و به تیم مقابل و جد و آباد بازیکنانشان توهین نکنند؟
در ضمن این سوال هم پیش می آید که آیا زبان گفت وگوی دیپلماسی داخلی و خارجی دولتمردان ما با همین منطق است؟ البته باید گفت طبق شواهد متاسفانه آنها هم.... بگذریم!
از آن طرف سرمربی یکی از پرطرفدارترین تیم های ورزشی آسیا و الگوی هزاران جوان چرا باید این گونه از خجالت یک وزیر دربیاید؟ به خدا این فرهنگ و ادبیات و دین و مصب ما نیست! ما داریم دقیقا به کجا می رویم؟ چرا این همه با هم دشمن شدیم؟
به خدا قسم که اگر با همین فرمان به جلو برویم، مشکلاتی خیلی بیشتر از اینها گریبان مان را می گیرد؛ همچون جنگ های خیابانی و بمب گذاری هایی مانند مدارس و دانشگاه های افغانستان و...؛ اینها همه نشانه است باید چسبید به عوارض خطرناکتری که بعدها یقه مان را خواهد گرفت! اخطار اهالی فرهنگ را جدی بگیرید.... خدا به دادمان برسد...»

آخرین مطالب مرتبط