طراحی مدلی برای سفر بی خطر به فضا

ککمیاب آنلاین: متخصصان پزشکی فضایی مدلی را طراحی نموده اند که با شبیه سازی تأثیر سفرهای فضایی طولانی مدت، امکان پیش بینی وضعیت سلامتی افراد در صورت سفر به فضا را فراهم می آورد.

به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری فیز (phys)، متخصصان پزشکی فضایی دانشگاه ملی استرالیا یک مدل ریاضی طراحی نموده اند که پیش بینی می کند آیا یک فضانورد می تواند بدون خطر به مریخ سفر کند و مأموریتش را با قدم گذاشتن بر روی سیاره سرخ انجام دهد یا خیر.
تیم پژوهشی دانشگاه ملی استرالیا تأثیر قرارگرفتن طولانی مدت در معرض گرانش صفر را بر روی سیستم قلبی عروقی شبیه سازی کرد تا تعیین کند آیا بدن انسان هنگامی که از فضاپیما خارج می شود، می تواند نیروهای گرانشی مریخ را که به اندازه روی زمین قوی نیستند، بدون بیهوش شدن یا نیاز به فوریت های پزشکی تحمل کند یا خیر.
این مدل احیانا برای ارزیابی تأثیر پروازهای فضایی کوتاه و طولانی مدت بر بدن استفاده می شود و می تواند به عنوان قطعه مهم دیگری از پازل کمک به فرود انسان بر روی مریخ باشد.
به گفته پژوهشگران این تیم، سفر به مریخ خطرات مختلفی دارد؛ اما بزرگ ترین نگرانی قرارگرفتن طولانی مدت در معرض میکروگرانش (گرانش نزدیک به صفر) است که همراه با قرارگرفتن در معرض تشعشعات مخرب خورشید احیانا می تواند تغییراتی بنیادی در بدن بوجود آورد.
سفر به مریخ بین شش تا هفت ماه طول می کشد و به سبب بی وزنی (در اثر گرانش صفر) احیانا موجب تغییر ساختار عروق خونی یا قدرت قلب می شود.
با ظهور آژانس های تجاری فضایی مانند اسپِیس ایکس (Space X) و بلو اریجین (Blue Origin)، فرصت بیشتری برای افراد ثروتمندی که لزوماً سالم نیستند برای سفر به فضا به وجود آمده است؛ بدین سبب پژوهشگران می خواهند از مدلهای ریاضی برای پیش بینی این که آیا کسی برای سفر به مریخ مناسب می باشد یا نه بهره گیرند.
به گفته دانشمندان قرارگرفتن در معرض گرانش صفر به مدت طولانی موجب تنبلی قلب می شود؛ برای اینکه لازم نیست قلب به شدت کار کند تا برای پمپاژ خون بر جاذبه غلبه کند. بر روی زمین، جاذبه مایعات بدن را به نیمه پایینی بدن انسان می کشد، بنا بر این است که برخی افراد در آخر روز احساس می کنند که پاهایشان ورم کرده است. اما هنگامی که به فضا سفر می نماییم، کشش جاذبه ناپدید می شود؛ یعنی مایعات به نیمه بالایی بدن منتقل می شود و پاسخی را به وجود می آورد که بدن را فریب می دهد و فکر می کند مایعات زیادی در بدن وجود دارد؛ در نتیجه، زیاد به توالت می رویم و مایعات اضافی را دفع می نماییم، احساس تشنگی نمی نماییم و به اندازه کافی نوشیدنی نمی نوشیم؛ یعنی در فضا گرفتار کم آبی می شویم.
به همین دلیل است که گاهی در اخبار می بینیم که فضانوردان هنگامی که باردیگر به زمین برمی گردند، از هوش می روند. این یک اتفاق کاملاً رایج در نتیجه سفرهای فضایی است و هرچه مدت بیشتری در فضا باشیم احتمال از هوش رفتن بعد از قرارگرفتن در معرض گرانش بیشتر است.
دانشمندان اظهار می کنند: هدف از طراحی این مدل پیش بینی بسیار دقیق این مساله است که آیا یک فضانورد می تواند بدون این که از هوش برود به مریخ برسد یا خیر. ما معتقدیم که این امر امکان پذیر است.
به گفته پژوهشگران، به سبب تأخیر ارتباطی در انتقال پیام ها میان مریخ و زمین، فضانوردان باید بتوانند بدون دریافت کمک فوری از خدمه پشتیبانی، وظایف خودرا انجام دهند. اگر یک فضانورد در نخستین قدمی که به خارج از فضاپیما می گذارد، از هوش برود یا در صورت بروز یک فوریت پزشکی، هیچ کس در مریخ نخواهد بود که به او کمک کند؛ بنا بر این آنها باید کاملاً مطمئن باشند که فضانورد برای پرواز مناسب می باشد و می تواند با میدان گرانشی مریخ سازگار شود. آنها باید بتوانند بطور مؤثر و کارآمد با حداقل پشتیبانی در چند دقیقه اولیه حیاتی عمل کنند.
الگوریتم استفاده شده در این مدل، بر داده هایی مبتنی است که فضانوردان از سفرهای فضایی گذشته همچون ماموریت های آپولو برای شبیه سازی خطرات ناشی از سفر به مریخ جمع آوری می کنند.
محققان امیدوارند با شبیه سازی تأثیر سفرهای فضایی طولانی مدت بر افراد نسبتاً ناسالم که سابقه بیماری قلبی دارند، قابلیت های این مدل را گسترش دهند. این به پژوهشگران تصویری جامع تر از اتفاقی ارائه می کند که در صورت سفر یک فرد عادی (نه فضانورد) به فضا رخ می دهد.


منبع: كمیاب آنلاین

آخرین مطالب مرتبط