نگاه تلسکوپ هابل به یک جفت کهکشان کوتوله کوچک

ببه گزارش کمیاب آنلاین، تصویر جدیدی از تلسکوپ فضایی هابل یک کهکشان کوتوله کوچک به نام آی سی ۳۴۳۰(IC ۳۴۳۰) را نشان داده است که در فاصله ۴۵ میلیون سال نوری از ما قرار دارد. این کهکشان به علت اندازه کوچکش بعنوان کهکشان کوتوله و به علت شکلش در دسته کهکشان های بیضوی طبقه بندی می شود.

به گزارش کمیاب آنلاین به نقل از ایسنا، کهکشان های بیضوی صاف و بدون خصوصیت خاص هستند و بر خلاف کهکشان های مارپیچی مانند کهکشان راه شیری ما که دارای ساختار متمایز یک بخش مرکزی و بازوهای مارپیچی کشیده است، کهکشان های بیضوی مانند یک لکه و بشکلی پراکنده به نظر می رسند.
به نقل از دیجیتال ترندز، در این تصویر، شکل بیضی صاف آی سی ۳۴۳۰ را می بینید. کهکشان های بیضوی عموما از ستاره های قدیمی تر تشکیل شده اند، چونکه فاقد گاز مورد نیاز برای تشکیل ستارگان جدید هستند، اما در این مورد، می توانید هسته ای از ستاره های آبی داغ را در مرکز این کهکشان مشاهده کنید. این ستاره های داغ جوان تر هستند، که این پدیده برای کهکشان های بیضوی نادر است.
تصویر جدید دیگری از هابل همینطور یک کهکشان کوتوله به نام ان جی سی ۵۲۳۸(NGC ۵۲۳۸) را نشان داده است. این کهکشان در فاصله ۱۴.۵ میلیون سال نوری از ما قرار دارد، اما ساختار متفاوت و پیچیده تری دارد. دارای نقاط درخشانی از نواحی درخشان تر است که گروهی از ستارگان به نام خوشه های کروی هستند.


ساختار این کهکشان سرنخ هایی از تاریخچه آن می دهد. ستاره شناسان فکر می کنند که این ساختار از یک ادغام تاریخی نشات می گیرد، زمانیکه کهکشان دیگری خیلی نزدیک به این کهکشان قرار گرفت و این دو در یک کهکشان ادغام شدند. این امر سبب شد که ستارگان به علت اختلالات گرانشی که گاز را هل داده و می کشد، تشکیل گردد.
از علائم این ادغام تاریخی، وجود گروه هایی از ستارگان درون یک کهکشان با خواص شیمیایی متفاوت می باشد که نشان داده است آنها در محیطی متفاوت از همسایگان خود شکل گرفته اند. با مطالعه کهکشان های کوچکتر مانند این، ستاره شناسان می توانند درک خویش را از نحوه شکل گیری و ادغام کهکشان ها بالا ببرند.
دانشمندان هابل در بیانیه مطبوعاتی همراه با این تصویر توضیح دادند: یکی از نظریه های اصلی تکامل کهکشان ها اینست که کهکشان ها بشکلی سلسله مراتبی «از پایین به بالا» تشکیل شده اند. خوشه های ستاره ای و کهکشان های کوچک نخستین مواردی بودند که از گاز و ماده تاریک تشکیل شدند. با گذشت زمان، گرانش به تدریج این اجرام کوچک تر را در خوشه های کهکشانی و ابرخوشه ها جمع کرد، که شکل بزرگترین ساختارهایی را که امروز در جهان می بینیم توضیح می دهد.

آخرین مطالب مرتبط